Onopgemerkte dode kenmerk van grote stad?

Ik had een buurman, een beetje een bijzondere buurman. Hij zag er wat vreemd uit en was erg teruggetrokken. Ik zeg ‘had een buurman’, want ongeveer een jaar geleden is hij dood gevonden in zijn woning. Als dat al niet erg genoeg is: hij lag er al een paar weken. Dit heeft zoveel indruk op me gemaakt, maar ik voelde me vooral heel erg schuldig. Waarom had ik het niet gemerkt? Waarom had ik niet meer aandacht aan hem besteed?

Eenzaamheid in cijfers

Onlangs stond in de krant dat onopgemerkte doden een kenmerk is van de grote stad. In Amsterdam vindt de GGD om de dag iemand die al langer dan 24 uur onopgemerkt dood in zijn woning ligt. Eens in de tien dagen gaat het om iemand die al twee weken of langer is overleden. Vijf keer per jaar wordt een overledene pas na vijf maanden of nog langer ontdekt. Vandaag blijkt uit de Amsterdamse ‘Gezondheidsmonitor 2012’ dat de eenzaamheid  in Amsterdam sterk is toegenomen. Het aantal Amsterdammers dat zich ernstig eenzaam voelt is maar liefst 11 procent, en daarmee bijna een verdriedubbeling sinds 2000.

Zorg 

Ik wil me niet neerleggen bij deze kille cijfers. De bestrijding van eenzaamheid moet prioriteit zijn. We moeten daarom zorg en welzijn dichter bij mensen organiseren, en zorgen voor een goede aansluiting tussen huisarts, welzijn, mantelzorgers en (sociale) wijkteams. Deze wijkteams moeten actief de buurt in en afgaan op signalen van eerdergenoemde partners maar ook buurtbewoners om zo het probleem samen met hen te kunnen aanpakken. Want misschien heeft mijn buurman wel signalen afgegeven die ik niet heb herkend. De wijkteams kunnen bewoners die signalen leren te zien. Zonder de hulp van bewoners kunnen we eenzaamheid niet adequaat bestrijden.

Dichtbij

De nieuwe zorgtaken die de gemeente krijgt geven ons meer mogelijkheden om eenzaamheid aan te pakken. Wat echter van cruciaal belang is dat stad en stadsdelen (bestuurscommissies) wel goed gaan samenwerken. De bestuurscommissies weten veel beter wat er op wijkniveau speelt, kennen de bewoners en moeten de oren en ogen van de stad zijn. Alleen dan kan de gemeente beleid maken dat aansluit bij diezelfde bewoners en eenzaamheid bestrijden. Ik zet me daar graag voor in.